ایرانیان با خلق آثار ادبی و هنری بینظیر، برگزاری آیینهای ماندگار عزاداری و الهامگیری از مفاهیم عمیق قیام عاشورا، آن را به بخشی جداییناپذیر از هویت خود تبدیل کردند.
همانطور که در عقیده و شعار، حسینی هستیم، در عمل نیز باید نظیر امام حسین(ع) عمل کنیم؛ ایثار، گذشت، فداکاری و تقید به ظواهر شرع، از جمله اعمالیست که انجام آن را باید از امام حسین(ع) سرمشق بگیریم.
طِرِمّاح بن عَدِیّ بن جَبَلَة بن عَدِیّ از یاران باوفای امیرالمؤمنین(ع) و از شاعران و متفکران زمانهاش بود و اگرچه قصد یاری حسین بن علی(ع) را داشت، اما در بزنگاه حادثه عزم رفتن کرد و از فیض شهادت محروم شد.
امام حسین(ع) در پاسخ به کسی که از ایشان سرمشقی برای زندگی خواسته بود، فرمود: «هر کسی که بخواهد از راه گناه به جایی برسد، شکست میخورد و دوان دوان به ضدمطلوب میرود و حتماً به چیزی که میترسد، مبتلا میشود.» سرنوشت عمر سعد مصداق این سخن است.
پژوهشگر قرآنی گفت: انسان پرهیزکار دین خود را چون دژی مستحکم پاسداری میکند و اجازه نمیدهد دینش در اثر تشکیک، شبهات، بیمبالاتی یا وساوس نفسانی در عقیده و عمل آسیب ببیند.
آنچه در رسالهها نوشته شده هفت پرده را میدرد و نماز را به محضر خدا میرساند، تربت حسین(ع) است که موجب قبولی نمازها میشود و خداوند در آن شفا قرار داده است.